Wat Vroeger Was
By Jurgen Dekker
In de periode waar we nu in leven hebben we ons allemaal moeten aanpassen. Ze zeggen dat we er samen wel doorheen komen. Toch zijn er veel mensen die door het coronavirus lange tijd niet in contact zijn geweest met hun dierbaren. De meerderheid van de ouderen kiest er momenteel voor om binnen te blijven, om zo geen risico’s voor zichzelf te lopen. Het enige contact wat ze op een dag mogelijk nog hebben is met de thuiszorg of hulp die ze krijgen en eventueel via de telefoon. Op deze manier ontstaat langzaam een sociaal isolement, dit houdt in dat iemand weinig of geen (betekenisvolle, ondersteunende) contacten heeft. Dit is anders dan eenzaamheid, maar gaat wel vaak samen. Eenzaamheid is een gevoel en het isolement is een situatie.
Wat Vroeger Was | 2021 | Graduation Work
"Het coronavirus kunnen we niet stoppen, het eenzaamheidsvirus wel. Laten we samen zorgen dat niemand zich in de steek gelaten voelt"
Willen Alexander
In de periode waar we nu in leven hebben we ons allemaal moeten aanpassen. Ze zeggen dat we er samen wel doorheen komen. Toch zijn er veel mensen die door het coronavirus lange tijd niet in contact zijn geweest met hun dierbaren. De meerderheid van de ouderen kiest er momenteel voor om binnen te blijven, om zo geen risico’s voor zichzelf te lopen. Het enige contact wat ze op een dag mogelijk nog hebben is met de thuiszorg of hulp die ze krijgen en eventueel via de telefoon. Op deze manier ontstaat langzaam een sociaal isolement, dit houdt in dat iemand weinig of geen (betekenisvolle, ondersteunende) contacten heeft. Dit is anders dan eenzaamheid, maar gaat wel vaak samen. Eenzaamheid is een gevoel en het isolement is een situatie.
Uit onderzoeken van het CBS (2020) blijkt dat in 2019 al zo’n 10 procent van ouderen boven de 75 jaar last had van extreme eenzaamheid. En daarnaast merkt nog ruim 32% toch dat ze wel eens last hebben van eenzaamheid.
Er is genoeg te doen aan eenzaamheid en dat is nodig, vooral als je naar de gevolgen kijkt. Het kan lijden tot gezondheidsrisico’s, niet meer actief mee kunnen doen in de samenleving en verhoogt zelfs de kans op voortijdig (Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. 2019) overlijden. Genoeg redenen om hier iets aan te doen.
Tijdens dit project ben ik op zoek gegaan naar hoe mensen die eenzaamheid ervaarden. Hoe is het om al zo lang, zo goed als alleen thuis te zitten?
Dit deed ik samen met een bedrijf. Zij hielpen mij om de connecties te hebben met verschillende partijen. Het project is begonnen met een museum. Het museum vond het lastig om in deze periode iets voor de ouderen te doen. Ze wilde iets voor die doelgroep betekenen maar dat ging zo lastig. Vanuit daar zijn we vertrokken met de vraag: ‘Hoe kan ervoor worden gezorgd dat de sociale contacten van de eenzame ouderen vervuld worden door een online ervaring van musea?’
Helaas heb ik zelf mee moeten maken dat mijn opa en oma besmet zijn geraakt. Een spannende tijd waarvan je nog niet weet hoe het gaat aflopen. Een lange tijd voor hun in isolatie, weken doorbrengen met intensief contact met anderen. Het persoonlijke doel voor dit project was het helpen van mensen. Ze iets kunnen bieden waar ze blij van worden en toch weer even vooruit mee kunnen. Ik merk om mij heen dat er veel eenzaamheid is als ik mensen spreek. Veel ouderen die bijna opgesloten zitten op hun kamer omdat het anders gewoon fout kan gaan.
Door veel met de doelgroep te praten ben ik er achter gekomen dat er veel verschil zit in mensen. Er zijn mensen die nog zo veel mogelijk proberen om de mogelijke connecties te onderhouden, maar er zijn er ook genoeg dit niet meer doen of kunnen. Ook blijft eenzaamheid een gevoelig onderwerp. Tijdens de gesprekken die ik heb mogen hebben gaf niemand zich helemaal over aan de gedachte dat ze last hadden van eenzaamheid. Maar eigenlijk alles bleek dat het tegendeel waar was. Wel bleek uit de gesprekken dat veel ouderen graag met elkaar bezig waren. Het werken in een groep werd als erg fijn ervaren. Dit was een belangrijk punt om mee te nemen in verder prototypes.
De concepten zijn gecreëerd door veel brainstormsessies met mensen uit verschillende werkvelden. Vervolgens zijn deze ook bij deze experts getoetst om zo vanuit verschillende oogpunten de juiste feedback er uit te kunnen halen.
Ik ben verder gegaan met het concept ‘Bel opdrachten’. Een concept waarbij ouderen in duo’s via de telefoon opdrachten met elkaar kon uitvoeren. Dit bleek helaas nog niet in een keer goed te zijn, maar dit startte wel het proces voor de prototypes.
Door middel van verschillende prototypes en duidelijke designcriteria is het uiteindelijk gelukt om tot een concreet concept te komen. Een webapp waarbij de ouderen door één druk op de knop verschillende objecten uit een museum kunnen bekijken. Bij elk object hoort een vraag en deze vraag kunnen de ouderen vervolgens is de groep bespreken. Het bespreken van vragen en thema’s prikkelt de ouderen en zij kunnen daar vervolgens lang op dat gevoel teren.
Het concept is te gebruiken op verschillende apparaten zodat de ouderen het ook thuis in verschillende soorten groepen kunnen spelen. Het idee is dat de musea de content zelf kunnen uploaden via een tool zodat het een zelfvoorzienend project is.
In de periode waar we nu in leven hebben we ons allemaal moeten aanpassen. Ze zeggen dat we er samen wel doorheen komen. Toch zijn er veel mensen die door het coronavirus lange tijd niet in contact zijn geweest met hun dierbaren. De meerderheid van de ouderen kiest er momenteel voor om binnen te blijven, om zo geen risico’s voor zichzelf te lopen. Het enige contact wat ze op een dag mogelijk nog hebben is met de thuiszorg of hulp die ze krijgen en eventueel via de telefoon. Op deze manier ontstaat langzaam een sociaal isolement, dit houdt in dat iemand weinig of geen (betekenisvolle, ondersteunende) contacten heeft. Dit is anders dan eenzaamheid, maar gaat wel vaak samen. Eenzaamheid is een gevoel en het isolement is een situatie.
Uit onderzoeken van het CBS (2020) blijkt dat in 2019 al zo’n 10 procent van ouderen boven de 75 jaar last had van extreme eenzaamheid. En daarnaast merkt nog ruim 32% toch dat ze wel eens last hebben van eenzaamheid.
Er is genoeg te doen aan eenzaamheid en dat is nodig, vooral als je naar de gevolgen kijkt. Het kan lijden tot gezondheidsrisico’s, niet meer actief mee kunnen doen in de samenleving en verhoogt zelfs de kans op voortijdig (Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. 2019) overlijden. Genoeg redenen om hier iets aan te doen.
Tijdens dit project ben ik op zoek gegaan naar hoe mensen die eenzaamheid ervaarden. Hoe is het om al zo lang, zo goed als alleen thuis te zitten?
Dit deed ik samen met een bedrijf. Zij hielpen mij om de connecties te hebben met verschillende partijen. Het project is begonnen met een museum. Het museum vond het lastig om in deze periode iets voor de ouderen te doen. Ze wilde iets voor die doelgroep betekenen maar dat ging zo lastig. Vanuit daar zijn we vertrokken met de vraag: ‘Hoe kan ervoor worden gezorgd dat de sociale contacten van de eenzame ouderen vervuld worden door een online ervaring van musea?’
Helaas heb ik zelf mee moeten maken dat mijn opa en oma besmet zijn geraakt. Een spannende tijd waarvan je nog niet weet hoe het gaat aflopen. Een lange tijd voor hun in isolatie, weken doorbrengen met intensief contact met anderen. Het persoonlijke doel voor dit project was het helpen van mensen. Ze iets kunnen bieden waar ze blij van worden en toch weer even vooruit mee kunnen. Ik merk om mij heen dat er veel eenzaamheid is als ik mensen spreek. Veel ouderen die bijna opgesloten zitten op hun kamer omdat het anders gewoon fout kan gaan.
Door veel met de doelgroep te praten ben ik er achter gekomen dat er veel verschil zit in mensen. Er zijn mensen die nog zo veel mogelijk proberen om de mogelijke connecties te onderhouden, maar er zijn er ook genoeg dit niet meer doen of kunnen. Ook blijft eenzaamheid een gevoelig onderwerp. Tijdens de gesprekken die ik heb mogen hebben gaf niemand zich helemaal over aan de gedachte dat ze last hadden van eenzaamheid. Maar eigenlijk alles bleek dat het tegendeel waar was. Wel bleek uit de gesprekken dat veel ouderen graag met elkaar bezig waren. Het werken in een groep werd als erg fijn ervaren. Dit was een belangrijk punt om mee te nemen in verder prototypes.
De concepten zijn gecreëerd door veel brainstormsessies met mensen uit verschillende werkvelden. Vervolgens zijn deze ook bij deze experts getoetst om zo vanuit verschillende oogpunten de juiste feedback er uit te kunnen halen.
Ik ben verder gegaan met het concept ‘Bel opdrachten’. Een concept waarbij ouderen in duo’s via de telefoon opdrachten met elkaar kon uitvoeren. Dit bleek helaas nog niet in een keer goed te zijn, maar dit startte wel het proces voor de prototypes.
Door middel van verschillende prototypes en duidelijke designcriteria is het uiteindelijk gelukt om tot een concreet concept te komen. Een webapp waarbij de ouderen door één druk op de knop verschillende objecten uit een museum kunnen bekijken. Bij elk object hoort een vraag en deze vraag kunnen de ouderen vervolgens is de groep bespreken. Het bespreken van vragen en thema’s prikkelt de ouderen en zij kunnen daar vervolgens lang op dat gevoel teren.
Het concept is te gebruiken op verschillende apparaten zodat de ouderen het ook thuis in verschillende soorten groepen kunnen spelen. Het idee is dat de musea de content zelf kunnen uploaden via een tool zodat het een zelfvoorzienend project is.
