Mag ik je iets vertellen?

by Rowy Otten

‘Hoe kan er meer emancipatie gecreëerd worden voor het autisme spectrum stoornis bij jongvolwassen vrouwen?’

2021 | Graduation work | Autisme spectrum stoornis

Als jongvolwassen vrouw wordt er weinig gesproken over het autisme spectrum stoornis. Er wordt juist gehamerd op autisme bij mannen. Een vaak meer zichtbare vorm. Niet alleen daar, maar ook bij films en series is dat het geval. Vrouwen zie je maar weinig. Helaas heerst er hedendaags nog steeds een taboe over het autisme spectrum stoornis. Zo erg dat jonge vrouwen niet te durven spreken over hun diagnose, omdat zij zich schamen en bang zijn dat anderen vooroordelen zouden hebben.

Op mijn achttiende werd ik gediagnosticeerd met het autisme spectrum stoornis (ASS). Best gek, omdat je het niet aan mij kan zien. Twee jaar lang leefde ik een dubbelleven. Ik durfde niet te praten over mijn diagnose. Het enige wat ik deed was verbloemen. Zorgen dat anderen niks geks aan mij zouden zien, omdat ik bang was dat ze mij zouden veroordelen. Het beïnvloede zelfs keuzes die ik maakte.

Precies vier jaar na mijn diagnose schreef ik tijdens mijn minor creatief schrijven een boek, genaamd: ik ben toch geen koffiezetapparaat. Daarin vertel ik over mijn diagnose met het autisme spectrum stoornis. Het boek weerspiegelt mijn verhaal, maar niet de verhalen van andere jongvolwassen vrouwen met het autisme spectrum stoornis. Ook zij ervaren dezelfde moeilijkheden om te praten, spreken en uit te komen voor hun diagnose. Mag ik je iets vertellen geeft deze jongvolwassen vrouwen een platform om hun stem te laten horen. Het effect vanuit de luisteraar is dat zij zich beter kunnen inleven in jonge vrouwen met autisme. Dit zal zorgen voor meer emancipatie voor het autisme spectrum stoornis.

Mag ik je iets vertellen?
Mag ik je iets vertellen is een interactieve geluid booth. Waarin de stem van drie jongvolwassen vrouwen centraal staan. Zij praten over hun diagnose met het autisme spectrum stoornis. Echter weet de gebruiker van tevoren niet dat deze vrouwen de diagnose autisme dragen. Elke jonge vrouw heeft een eigen geluidsfragment. Vanuit de gekozen quotes zijn er een aantal fragmenten geschreven. De gebruiker kiest een fragment doormiddel van drie quotes. Aan de hand van een kort geluidsfragment van 1,5 tot 2 minuten wordt de gebruiker meegenomen. De fragmenten zijn gebaseerd op interviews die gehouden zijn. Deze zijn terug te lezen in de exploratie.

Aan het einde van het geluidsfragment krijgt de gebruiker een aandenken mee. Doormiddel van een QR-code kan hij of zij het volledige verhaal luisteren van één van de drie jongvolwassen vrouwen. Dankzij dit platform kan de gebruiker meer te weten komen over deze jongvolwassen vrouwen en het autisme spectrum stoornis. Dit zorgt voor interactie met de luisteraar, maar ook dat de installatie relevant blijft. Hij is namelijk uit te breiden met meer verhalen voor bijvoorbeeld andere doelgroepen.

‘Nog altijd wordt er veel over ons gepraat, en maar weinig naar ons geluisterd. Het zijn vaak ouders die in de media verschijnen, het zijn vaak wetenschappers zonder autisme die ons bestuderen alsof we een exotische diersoort zijn.' - Bianca Toeps